Gejaagd door de wind

Na een goede nachtrust, hard nodig op deze veldtocht, bereikten we om 08.30 uur de stadsgrens. Het bekende brede fietspad lag uitnodigend voor ons. Echter, na 14 kilometer werd onze droom ruw verstoord. Er werd gewerkt aan een nieuwe weg naast de onze en alle verkeer kwam op ons pad! De Koploper meldde, dat dit niet de bedoeling was. En dat was ook zo, maar we moesten het er mee doen. Het was niet anders.
We reden over een brug van een groot meer. Nou ja, de oppervlakte was groot, het water was ver te zoeken. Het land was droog en overal waar gewerkt werd, ontstonden stofwolken. We stopten na 28 kilometer even om de kelen te smeren met koffie.
Na de stop was het 12 kilometer erg druk. Toen ontdekte de Koploper een afslag. Helaas was het daarna nog drukker met vrachtwagens en zo. Dat heb je meestal met A-wegen.
We daalden af naar de Río Esla met een mooie brug waar net één auto tegelijk over kon, dus oppassen. Na de brug sloegen we een zijweg in. Deze was veel rustiger, maar mal estado met zes kilometer hobbels, kuilen en grind. Ja, de Koploper weet ze te vinden! Maar afijn, anders zou het vandaag maar een makkie zijn geweest. Later, langs de rivier, verbeterde het wegdek.
Alle plaatsen eindigden op "de Valverde", de groene vallei, en wij toch denken, dat we die vorig jaar al gereden hadden.
We hielden na 65 kilometer halt in Mozar de Valverde. Hier gingen we wat eten en we overdachten het feit, dat dit het einde van deel 2 van onze tocht was. Waar de pelgrims voor Santiago naar het westen afbogen, zouden wij naar het noorden gaan (Camino Frances), alleen wisten we nog niet hoe ver. Voor alle zekerheid namen we een Hamburger met frites. Dan hoefden we 's avonds geen restaurant te zoeken. We hadden vanmorgen brood ingeslagen, dus we zien wel.
Nog steeds met windkracht 6 in de rug snelden we verder. Zelfs twee pittige klimmetjes konden ons niet deren, alhoewel de benen na het afstappen iets anders vertelden. Omdat de tocht vooral lang was, moesten we zo nu en dan even wat kwijt. En dat viel niet mee. De bovenbenen wilden niet erg meer, dus hingen we machteloos in de vangrail. Caramba!
We dronken wat in Villa de Alija en dat was na 90 kilometer. Het landschap was inmiddels sterk veranderd. Er stonden veel fruitbomen, zoals appel, peer, noot en soms druif. Sommige wijngaarden waren verwaarloosd en dan mag je trossen druiven plukken, toch? Voor vanavond als toetje. Ook de vlinders waren terug: Koninginnepage, Luzernevlinder, Zandoogje en Gehakkelde Aurelia. De bekende vogels lieten zich zien: Bruine Kiekendief, Sperwer, Torenvalk, Raaf, Oeverloper en Kuifleeuwerik. Opvallend was wel de afwezigheid van Zwaluwen. Van de planten noemen we, Cichorei, Ooievaarsbek, Gele Distel en Kaardebol. Ook bij de huizen stonden meer planten, dus dit was de bewoonde wereld.
In de bergwanden zagen we een paar keer huisdeuren. Soms met steenmuren. Uit de grond stak soms een schoorsteen. Waren dit woningen zoals bij ons de turfstekers huisjes? Of was het voor opslag, of was het een rokerij? We konden het niet even googlen.
Om 17.00 uur reden we La Bañeza in. Gelijk zagen we de route naar Auberge de la Plata. Helaas gesloten. We stonden nog te dubben, toen een dame aan kwam stappen. Van verre riep ze al, dat ze ons kon helpen. Tja, dan ga je niet weg. Het was trouwens een Auberge Privé. Er stonden tien ziekenhuisbedden en we hadden het voor het uitzoeken. En dat voor 5 euro per persoon. Waar vind je dat nog?
In totaal hadden we 111, door de wind gejaagde kilometers, afgelegd met 650 hoogtemeters. Het gemiddelde was 17.6 kilometer. Een biertje was wel op z'n plaats.
Wat later haastten we ons naar een bar. Daar hadden ze heerlijke tapas. Bij elke tapasronde was er één drankje. Jammer, dat we nog terug naar de Auberge moesten lopen. Maar hier hebben we in ieder geval het rijk alleen. Er is voetballen op de televisie en we kunnen hier zo meteen net zo hard snurken als we willen. Niemand zal daar last van hebben.