Lange dagen.

Donderdag 14 maart.

Vanmorgen het alarm gezet om vroeg te kunnen vertrekken. Het wordt een lange dag, 30 kilometer. Vannacht is het koud geweest, op plaatsen waar de zon nog niet schijnt ligt er rijp op het gras, het is 5 graden. Om de stad te verlaten mogen we 2 kilometer wandelen door de straten van Cáceres, daarna 3 kilometer langs de N-weg. Het verkeer is druk, iedereen haast zich naar het werk. De route loopt links van de N-weg, we horen het geluid van auto's, maar zien ze niet altijd. Het pad gaat lichtglooiend door het landschap, met graslanden zover men kan kijken. In de verte zien we de bergen met op de toppen sneeuw. Een herder laat zijn Schaapskudde rondscharrelen over de schrale grond, een Hond bij hem als maatje. Enkele joggers lopen ons tegemoet en wensen ons Buen Camino. Gracias. We passeren een Duitse pelgrim. Hij is met een vriend gestart die helaas is gestopt door de vele blaren die hij had opgelopen. En toeval of niet, hij heeft ook in pension Carretero geslapen. We lopen allemaal ons eigen tempo, maar zien elkaar vast nog wel.
Casar de Cáceres bereiken we om 11.00 uur. Wanneer we langs een kruidenier lopen kopen we onze boodschappen voor deze dag. Vandaag komen we niets meer tegen waar we iets kunnen kopen, alleen schuren en boerderijen.
De heerlijke koffie met iets lekkers bij een Auberge smaakt prima. Een stempel voor onze pas en we kunnen weer.
De verre uitzichten geven je een gevoel van "oneindigheid". De uitgestrekte weilanden, de poortjes die we doorlopen, de roosters voor de runderen waar we overheen mogen en de vele bloemen, Ridderspoor, Gentiaan, Madelief, Raket, Reigersbek en Paardenbloem. De onbekende waarvan we denken dat die alleen op deze hoogte voorkomen en die we niet bij naam kunnen benoemen. De vele zwerfkeien geven het gevoel van de Obelisk tijd. Sommige keien in de vorm van Paddenstoelen, maar dan 2 meter hoog. Sommige keien deels onder de grond en begroeid met Mos en Korstmossen. Op enkele van deze keien eten we onze lunch in het bijzijn van de Koeien die hier rond ons wandelen. Vale Gieren zweven boven ons. Bij de enkele boerderijen zien we de Boeren Zwaluwen en Gekraagde Roodstaart rondvliegen. Bij één van deze boerderij zien we Schapen rondlopen. De Honden komen nieuwsgierig naar het hek. Koploper loopt dichterbij voor een foto, de Honden kwispelen hun staart. De twee Honden hebben kenmerken die Lundy ook heeft.
Plots komen we bij viaducten die we moeten passeren die over een geheel autovrije weg gaan. "Daar gaan nu de Europese gelden heen", verzucht de Koploper. Verderop zien we ook de aanbouw van een grote hoge brug over een dal. Aan begin van het pad wordt met een bord aangegeven dat dit niet voor auto's is bedoeld. Dat zal ook moeilijk gaan, het pad is niet breder dan 40 centimeter en heeft veel losse stenen en gaat soms zo steil omhoog of omlaag dat een auto zou kunnen kantelen.
Veel bloemen hier in de begroeiing, Rotsanjer, Ridderspoor, Orchideeën, Edelweiss, (komt die hier ook voor?) Vogelmelk en Orchideeën.
Op het hoogste punt zien we het Embalso de Alacantara in het landschap liggen en beseffen dat het nog ver lopen is om daar te komen. We dalen af naar de N-630, deze weg loopt langs het stuwmeer dat werd aangelegd in 1969. Op dit punt stromen de Almonte en de Taag samen. Bij de aanleg van het stuwmeer verdween de Romeinse plaats Turmulos onder water. Bij lage waterstand is de "Torre de los Floripés" te zien. Deze toren werd gebouwd in de 15e eeuw op resten van een Moorse vesting.
Tijdens de dictatuur van generaal Franco zijn er veel Embalses (stuwmeren) aangelegd, wat Franco de bijnaam van "Paco Rana" bezorgde. "Paco" is de roepnaam van Francisco, de voornaam van Franco en "Rana" is Spaans voor Kikker. In Spanje is de kikvors tevens het symbool voor de zonde.
Met het oversteken van de Almonte en de Taag hebben we niet alleen een afstand overbrugt, maar ook onszelf overwonnen. Wat een hoogte!!
Wanneer we omhoog kijken zien we dat er een nieuwe, nog hogere brug in aanbouw is over de Taag. Daar zal eens de A-66 opengesteld worden van Europees geld.
We zien een oud station liggen en hopen dat daar de Aubergue is, helaas. Langs een watersportgebouw, wat nu gesloten blijkt te zijn. Eindelijk bereiken we de afslag voor de Aubergue. Gelukkig, want onze voeten gloeien en de benen protesteren. De Aubergue is een modern gebouw met voldoende slaapplaatsen. Het terras heeft een schitterend uitzicht over het meer, vanavond vast een mooie zonsondergang. Een heerlijke douche en lekker eten, laat je vergeten dat het een zware dag was.
Vandaag 34 kilometer en maximaal 19 graden.
Marianne heeft 50.270, Koploper met langere benen 43.794 stappen.

Sjaak: Camino Brugge? Lijkt me ook leuk om te doen. Pelgrimmeren in Nederland en België, en het is dichterbij huis.

Leo: Koploper heeft soms tijd nodig om foto's te maken, hij is dan de "Hekkensluiter".

Vrijdag 15 maart.

Vannacht heeft Marianne de "stoute schoenen" aangedaan. De oordoppen hielpen niet voldoende. Een hard snurkende Brit werd door haar aangestoten en ze zei: "Will you please turn around? You snore very loud". Het hielp wel!
Om 6.30 uur waren er weer mensen bezig spullen bij elkaar te zoeken en te vertrekken. Wat bezielen ze? Het is nog donker.
Wij gaan na een goed selfmade ontbijt om 8.00 uur op pad. Koploper liet ons nog schrikken toen hij zei:"We kunnen er niet uit, de deur is op slot". Dat klopte ook, maar Marianne zag dat we via een terrasdeur konden vertrekken, dus geen paniek. Het is mistig en 5 graden. De wolken over het meer doen een beetje spookachtig aan.
Het voetpad wat we mogen volgen gaat flink omhoog de bergen in. Als we hier lopen bedenken we, "gelukkig is het licht, je zal hier in het donker zijn".
Allemaal losse stenen, grote stappen en Koeienvlaaien. Runderen lopen hier vrij rond. Af en toe bosschages, maar meest weilanden. De Kuifkoekoek vliegt ons voorbij en gaat in de dichtstbijzijnde Cipresboom zitten. Het lukt Koploper niet om hem of haar op de foto te krijgen. De in aanbouw zijnde A-weg zien we naast onze route. Langzaamaan komt de zon te voorschijn en zien we meer van de omgeving. We missen ergens een aanwijzing maar met het passeren van een hek en weiland komen we weer op de route terug.
Met het bereiken van het dorpje Cañaveral hebben we even een rustpunt voor koffie en kan Marianne even Koploper helpen, hij heeft een nieuwe blaar. In de plaatselijke winkel kopen we brood en bananen. We klimmen omhoog, de heuvel met een steil pad omhoog zullen we moeten overbruggen. De Cipresbomen, Steen- en Kurkeik zijn de enige bomensoorten die we zien groeien. Planten zijn er in alle kleuren, je zou een hele dag kunnen zitten en nog niet uitgekeken zijn. Af en toe glijden we weg omdat er teveel los zand en grind op het pad ligt. Maar de beloning is er weer hoor, het Uitzicht. De Rode Wouw en de Vale Gieren zweven weer boven ons. Wat een geweldig gezicht is dat toch.
We nemen een pauze en eten het brood. Het lijkt niet ver meer naar de volgende plaats, maar doordat je omhoog en omlaag wandelt is er vorm van "gezichtsbedrog". Door een mooi weiland met smal geitenpad komen we in het dorp Grimaldo aan, het is 15.00 uur. De Aubergue heeft nog 4 bedden over. Net genoeg voor de Canadese, de Duitser en voor ons. We krijgen een bed in de kamer bij het Koreaanse stel. De Brit, de Spanjaard, de Italianen, de Fransen en een Vlaamse jongedame zijn er ook weer. Vandaag vertrokken uit de Aubergue aan het meer, nu in deze plaats een bed gevonden.
Heerlijk op het terras in de zon genieten we van een Cerveza. We kunnen nu lekker uitrusten. Vanavond kan er in de Aubergue gegeten worden, dus dat komt goed.
Koploper heeft een nieuwe blaar, Marianne heeft het gevoel van een blaar, maar er is niets te zien.
Vandaag 21 kilometer, en maximaal 20 graden.