Natte boel.

Dinsdag 9 april.

Vannacht heeft het nog veel geregend, het was goed te horen op het dak. De eerste pelgrims waren vanmorgen om 6.00 uur al bezig hun spullen bij elkaar te zoeken en 6.35 uur was er iemand zo vriendelijk om het licht aan te doen. Volgende keer maar "ooglappen" meenemen. Eigenlijk is het van de zotte als je zo vroeg weg gaat en het regent, je ziet niets alleen waar je je voeten wil zetten, tenminste als het licht is. Deze periode van het jaar wordt het om 7.30 uur licht.
Eerst maar om het Desayuno, dezelfde locatie als gisteravond. We krijgen heerlijke dikke plakken warm brood, de boter smelt erop. Daarna kunnen we op pad, het regent zachtjes en het is 5 graden. Vanaf Cea gaan we het bos in. Een stijl, stenen pad omhoog, via het pad stroomt het water hard naar beneden. Logisch na alle regen van de afgelopen dagen. We zoeken onze weg via de stenen om geen natte voeten te krijgen, maar het is onbegonnen werk. Het water komt sneller naar beneden dan wij omhoog kunnen en we moeten soms via de muurtjes naar het achter gelegen stukje grond om de watermassa te ontwijken. Wanneer we 2 blauwe stroken plastic aan een boom zien hangen zegt Marianne: "Nog even en er komt een kano naar beneden raften". Uiteindelijk komen we bij de weg uit, vanaf daar volgen we deze naar het Klooster van Oseira. Het landschap heeft veel weg van Ierland, de gestapelde muurtjes begroeid met Mos die de weilanden en stukjes bouwland omsluiten. Langs de weg zien we geblakerde bomen, waarschijnlijk van een brand van vorig jaar, want het prille groen komt er weer uit. De Brem bloeit en de varens staan als vraagtekens uit de grond.
Om het Klooster te bezoeken zijn we iets te vroeg. Voor de koffie in de bar iets te laat, de mevrouw sluit de deur en gaat weg. Wij wachten bij het Klooster voor we naar binnen mogen. Het Klooster heeft een lange geschiedenis vanaf 1131. De toenmalige Koning van Léon en Castilië, Alfonso VII, stelde grond beschikbaar voor de bouw. In 1137 werd er een klooster gesticht. Het Klooster heeft meerdere Abten gehad uit verschillende landen, meerdere tegenslagen met moorden in 1195 en brand in 1552 en rond 1700. Op initiatief van abt Fray Marcos del Barrio werd het weer herbouwd. In 1835 verlieten de monniken het Klooster, doordat de regering Mendizàbal werd opgeheven. In 1929 werd het Klooster door Trappisten uit Nôtre-Dames-des-Neiges bezet.
Het Klooster heeft verschillende bouwstijlen. In het oudste gedeelte van de kerk zijn er nog fresco's te zien in de bogen rond het Altaar. Een deel van het plafond heeft fresco's in de kleuren blauw en bruin. De Kapittelzaal heeft 4 zuilen in gedraaide vorm. Het Bisschoppelijk gedeelte heeft een trap met 24 treden waarvan de voorkanten gesierd worden met gemetselde diamantvormen. Boven aan de trap staan beelden van de Abten die hier hebben "geregeerd".
Waren we al koud van het wandelen door de regen, het wachten voor we naar binnen konden, nu krijgen we het nog kouder door de kilte van het Klooster. De dikke muren laten weinig tot geen warmte door. We krijgen een stempel in onze pas en zoeken daarna een bar om warm te worden. Een groepje Engelsen komt er ook binnen. Zij lopen de Camino vanaf Ourense en worden na afloop met auto naar de overnachtingsplaats gebracht. Lux pelgrimmeren, noemen wij dat.
Nadat we zijn opgewarmd en de regen is gestopt gaan we verder. Verder omhoog de berg op tot het hoogste punt van deze dag, Santa Domingo 700 meter. Daarna mogen we een stukje afdalen en weer omhoog langs de vele weilanden, deels door bossen van Eiken en Eucalyptus. Langs de weilanden is het een glibberen en glijden door de heerlijke modder en drek van de boerderijen rondom. Mochten we vroeger nooit onder de modder thuiskomen? Nu kunnen we het niet ontwijken. Wanneer het harder gaat regenen schuilen we even onder een afdak, een vervallen schuur of een muurtje met een golfplaat als dak, bij een boerderij . De laatste 2 kilometer lopen we langs de weg, weinig schuilplaats meer en de regen komt met bakken naar beneden. 2 fietsers passeren ons, ze fietsen in korte broek. Ze hebben het niet koud, weten we uit ervaring, maar regen is niet leuk.
We komen uit in Castro Dozon, een mooie Albergue zelfs met een zwembad. Maar dat zwembad is vandaag voor ons geen traktatie. Hier zien we de Ieren, Ben en dochter Jean, en de Duitse dame, Ulla weer. De kleren hangen we te drogen over de kachels, die zijn morgen wel droog. In het dorp is alleen mogelijkheid om iets te drinken maar er is wel een winkel. Wanneer we met Ulla, Ben en Jean iets drinken in het plaatselijk café, oppert Marianne te koken, dan hebben we in ieder geval een warme maaltijd. De maaltijd wordt gezellig met elkaar en het wordt nog laat ook, 22.50 uur naar bed.

Vandaag 23 kilometer en maximaal 7 graden.


Woensdag 10 april.

Vanmorgen een selfmade ontbijt en na de afwas kunnen we gaan.
Alle kleren weer droog, de schoenen gelukkig ook.
De laaghangende bewolking bezorgt ons koude rillingen en we lopen met onze handen diep in de zakken van de jas, het is 5 graden. Wanneer we denken dat de bewolking dunner wordt hebben we het mis, het gaat gewoon zachtjes regenen. In de bossen heb je van de regen niet veel last, maar in de open stukken met wind is het niet prettig. Het pad loopt goed. Het is een brede bosweg waar zelfs met tractor of ander gerei goed gereden kan worden. Een gedeelte van het bos is gekapt en we hebben mooi uitzicht op het dieper gelegen land.
De Eiken hebben ruwe, grillige vormen, hoe oud zouden ze zijn? De Brem groeit hier goed. Een groene Specht laat zich vandaag meerdere keren horen en de Koekoek is op "jacht". De Buizerd houdt er een andere jacht op na. Wanneer het even droog is horen en zien we ook andere vogels, zoals: Koolmees, Lijster, Mus, Gekraagde Roodstaart, Huiszwaluw, Roodborstje en Vink.
De Hommels zoeken weer naar nectar.
We passeren kleine dorpjes, bij de huizen wordt groente verbouwd, zoals Kool. Voor de beroemde Caldo Galedo, boerensoep.
Bij Estacion de Lalin hebben we een mogelijkheid voor koffie en we nemen er gelijk een Bocodillo bij. Het is bijna 12 uur, lunchtijd. In de bar zien we de Engelsen weer terug, zij lopen een deel, allemaal in eigen tempo.
Wanneer we verder gaan begint de zon te schijnen, gelukkig dan worden we niet meer nat. Nou vergeet het maar.! Nog geen kilometer verder begint het weer te miezeren en mogen we de capuchon weer op.
Het landschap lijkt veel op Zuid-Limburg, met zijn glooiende hellingen en deels weilanden afgewisseld met bossen. De miezerregen gaat over in gewone regen maar we bereiken het dorp A Laxa, hier is een Albergue waar we kunnen overnachten. We twijfelen niet of we verder gaan, we blijven. Het is 14.30 uur en er is voldoende plaats, de Ieren komen gelijk met ons aan. We zijn op tijd binnen want we krijgen toch een plensbui! Later klaart het verder op, de zon schijnt, met af en toe een fikse regenbui. Het is een fijn gehoor om de regen op het dak te horen, want we zitten lekker droog. Later arriveert de Duitse dame en om 17.30 uur nog 2 Spaanse fietsers.
Eten wordt nog even puzzelen, maar uiteindelijk kunnen we 500 meter bij de Albergue vandaan, eten in een restaurant, Menu del Dia. En het is heerlijk!!

Vandaag 19 kilometer en maximaal 13 graden.