Niet geheel rimpelloos

Na de lange, lange dag van gisteren hebben we geslapen als een blok. Evengoed zaten we om half 8 op de fiets. De tocht was aanvankelijk "erg vlak". Wel veel druiven, olijven en maïs. De eerste stop was in La Calmette. Gisteren liepen daar nog stieren door de stad en nu dus wij. Tot hier was het vrij mistig, dus koelte. Maar al snel begon de temperatuur op te lopen, wat de méteo ook voorspeld had. De tweede stop was in Salinelles om half 11. Toen hadden we al 41 km afgelegd, met een gemiddelde van 15.8 km p/u. Even daarvoor reden we over een pad met een kapotte brug. Gelukkig werden we geholpen door een Engels stel. Ondertussen waren ook de dazen actief geworden en de krekels maakten al hun snerpende geluiden. De vogels verlevigden onze tocht. Hop, 4 Bijeneters, 3 Buizerds, Vlaamse Gaai, Kleine Bonte Specht en ... een Scharrelaar. En dat was pas de tweede die we ooit zagen. Deze omgeving was ons bekend van een zomervakantie bij Anduze in 1993. Een landelijk gebied met het gebergte op de achtergrond. Maar we wisten ook dat er lastige klimmetjes aan zaten te komen. We reden door een gebied waar brand was geweest. Niet alleen de bomen waren verbrand, maar ook een huis was weg. We roken de rook nog, daar waar meestal hars te snuiven was.
Om half 2 aten we ons brood in de nabijheid van de Pic St. Loup. Een hoog punt in deze omgeving met uitzicht op de top van die berg. Deze omgeving was wat bosrijker. Na twee tellen hadden de mieren ons brood gevonden en wilden meeëten. We zagen ook wat meer fietsers, maar dan zonder tassen. Opvallend waren ook de platgereden adders. Deze omgeving had wat meer open bossen.
Toen zat het even tegen. Ik stond met mijn fiets tussen mijn benen en boog me voorover om iets van mijn trapper af te halen. Door de zwaarte van de tassen kwam de voorkant van de fiets omhoog en het voorrek knalde tegen mijn jukbeen. Dat was pijnlijk. Een blauw, dik ei was het gevolg. In St. Martin-de-Londres deed ik er nog ijs op voor de zekerheid. Eén voordeel was er wel, door de zwelling waren alle rimpels bij mijn linkeroog verdwenen! Toch kan Kees voorlopig maar beter naar het landschap kijken!
Tijdens het laatste gedeelte kregen we twee knap steile klimmetjes van 3 en 4 kilometer voor de kiezen. Wel met prachtige, verre uitzichten en langs de rivier de l'Hérault. Maar o zo zwaar.
In Frouzet was geen overnachtingsplaats, dus reden we door naar Causse-de-la-Selle. Hier vonden we een chambre d'hôte. Maar dan wel eentje met een zwembad en dat vonden we helemaal geen straf, want de temperatuur was inmiddels opgelopen tot 34 graden.
In totaal legden we 88 km af tegen een gemiddelde van 14.8 km p/u. Om deze tocht te voltooien dronken we ieder 4 liter water en een colaatje.
Blijft er nu echter alleen nog de vraag, of er morgen nog wat te "zien" zal zijn!!