EPO, Herbalife en andere lekkernijen

Afgelopen nacht heeft het geregend en bij het opstaan onweerde het. Dus hadden we geen haast om op pad te gaan. We aten eerst drie boterhammen met pindakaas. Ja, dat kan best Gerda! Toen vertrokken we met onze jassen aan. Na 2 km kwam Kenny erachter dat ze haar bidon had vergeten, dus terug. Dat was jammer, want het was gelijk een pittige klim van 8 km. Dat werd zweten en de jas ging snel weer uit. We wierpen nog een blik op het fort van Foix en genoten daarna van de prachtige vergezichten. De omgeving was hier wederom erg mooi met weiden (vol koeien voor melk of vlees), bossen en bermen vol bloemen. Ook de rotswanden zijn indrukwekkend. Bij het dalen voelden de handen koud aan.
Na Le Mas-d-Azil reden we de D 119 op. We gingen dwars door een grottunnel. Deze was 420 m lang en aan de ene kant 65 m hoog en aan de andere zijde 8 m. De rivier de Arize heeft daar eeuwen over gedaan om dat voor elkaar te krijgen. Maar dan heb je ook wat.
We reden door tot de D 18 en kwamen daar weer op de route. Na 49 km werd gegeten bij het knooppunt van D 18 en D 215. Tijdens het eten zagen we twee Boomklevers. Een lekkernij volgens de Fransen.
We kregen iets anders voor de kiezen: veel klimmetjes! Een hellingspercentage van 6% konden we goed aan. Maar als ze smeten met hellingen van 11% dan kregen we het zwaar en was het hard werken. Soms gingen we zigzaggend naar boven en dat was niet van de alcohol. De lucht was inmiddels strakblauw geworden en de temperatuur opgelopen tot 29 graden.
St. Girons lieten we links liggen en over de D 3 ging het richting St. Lizier. Het was een mooie, redelijk vlakke weg door een breed dal, langs de rivier de Salat. Havik, Buizerd, Rode Wouw, Rotszwaluw en Waterspreeuw lieten zich bewonderen. Verder waren er veel mezen, Grote Lijsters, Winterkoninkjes, Putters en Sijsjes. En nog een vogel die leek op een Staartmees, maar bruin/grijs was. Het was er ook bloemrijk. Biggekruid, Robertskruid, Zeepkruid, Rotsanjer, Rol- en Aardbeiklaver, Vogel en Gele Wikke, Bereklauw, Strobloem en Valeriaan. Die laatste plant hadden we niet nodig, want het slapen ging prima. En voor de vlinderliefhebbers: Geaderd Witje, Koninginnepage, Hooibeestje, en Dagpauwoog.
Bij La Bastide-du-Salat was het water op. Er was een kraan bij het plaatselijke kerkhof, maar het water was "non potable". Op die plek was dat natuurlijk niet zo vreemd. In het volgende dorp, Touille, stond een draaipomp met goed drinkwater.
Om 4 uur kwamen we in Mane aan. We reden bijna rechtstreeks ons overnachtingsadres binnen. We hadden 79 km gereden met een gemiddelde snelheid van 12,5 km p/u. Dus gingen we eerst douchen en uitrusten. Daarna was het tijd om een wasje te doen. Moest ook gebeuren, nietwaar.
Het traditionele slot van de dag was het diner. Op het menu (12 euro p/p) stond Canard. Zoëven zwom ze nog!