Bergen, we komen er aan!

Voor diegenen die ons volgen. Er zijn problemen met het plaatsen van de foto's op de site. Helaas kunnen we er niets aan doen, maar we doen ons best.

Woensdag 20 maart.

Hoe heerlijk kun je slapen in een Museum. Probeer het maar eens in de Aubergue de Via de la Plata in Baños. Ons lukte het prima.
Na het ontbijt nemen we afscheid van Kim. Zij blijft vandaag in Baños en neemt een rustdag. Op een pleintje zijn er groentekramen en wij kopen bananen voor onderweg.
Om deze plaats te verlaten mogen we over een granietstenen pad omhoog, het is een flinke klim. Achterom kijkend zien we de Embalse de Baños en de stad, een schitterend gezicht. Het is 1 graad, gevoelstemperatuur van -1 door de noordenwind. Langs metershoge oude muren die om de stukjes land zijn gemaakt, waar Mos opgroeit. Om de 50 meter een hoge paal met karrenwiel, van de 12 palen zijn er 10 bezet, waar de Ooievaar het nest op kan maken. De Mussen profiteren er ook van, zij nestelen in de takken. Tegen de bergen zijn terrasvormige stukken grond. Soms voor landbouw, soms voor vee. We komen langs een benzinestation, de laatste kans om een koffie te nuttigen bij de inpandige bar, voordat we het volgende dorpje, la Calzada de Béjar bereiken. Met het verder lopen passeert ons een jongeman, die we later terugzien. Hij is Duits, maar spreekt goed Nederlands en later horen we dat hij, ook Spaans spreekt.
We passeren een Romeinse brug, Puente de la Magdalena. Het water stroomt snel onder de brug, door het hoogteverschil. Speenkruid, Gele Lis, Viooltjes en Rozemarijn zien we in het gras. Na het passeren van de brug klimmen we weer omhoog naar de Puertode Béjar, om dan een stuk van de Cañada de la Vizana, een veetrek weg die tot in de Leonese bergen loopt, te volgen. Een jogger met op zijn rug een rugzak met water passeert ons. Hoe kan hij hier zo rennen? Er vliegen verschillende vlinders, Koolwitje, gehakkelde Aurelia, Dagpauwoog, Atalanta een weer een groter exemplaar van de Kleine Vos, heeft hij een grotere Broer? Het uitzicht is schitterend, sneeuw op de bergtoppen, uitgestrekte weilanden en af en toe een dorpje tegen de berg geplakt. De Krentenboom staat in bloei. Grote granietblokken verspreidt in de wei en half onder de grond, maar hogerop tegen de berg, als kale rotsen. Boven de hoogste toppen zien we weer de Vale Gier rondzweven. Runderen, bruin en grijs gekleurd, lopen in de wei, een waterpoel is er in de omgeving. Vogelwikke, Paardenbloem, Veldzuring en Rozemarijn bloeien in de berm of tegen het talud.
Het plaatsje La Calzada de Béjar heeft een aantal Casa de Rural, een Aubergue en een bar, maar helaas het dorp lijkt uitgestorven. Alles lijkt verlaten. De Duitse jongeman zit lekker bij de bar, ook al is die dicht, te eten. Wij schuiven aan en rusten even, maar beseffen dat we verders moeten zonder een broodje. Gelukkig hebben we bananen en water, even iets eten voor energie.
De landweg is een breed pad tussen weilanden die heel makkelijk te belopen is. Alleen afdalen naar een rivier en weer omhoog is lastig omdat er veel losse grote keien liggen. Langs het pad vele Milliario, een mijlpaal uit de tijd van Ceaser. Werklieden bij een huis waarschuwen ons voor de route, het is "mal estado". Het blijkt alleen de klim omhoog te zijn wat moeilijk te lopen is, verder loopt het prima. We bereiken Valverde de Valdelacasa en zien een Aubergue. Sleutel graag afhalen in de bar waar ook eten te koop is. Hier zit ook de Duitse jongeman Max, hij vertelt dat hij doorloopt naar de volgende plaats, 11 kilometer verder. Hij heeft nog jonge benen.
Wij besluiten te blijven. In de Aubergue is ook de Oostenrijkse vrouw, zij blijft ook deze nacht. Wanneer we naar de bar lopen zien we een oudere dame, zij zit te knikkebollen in de zon op een bankje. Coral is bij haar gaan zitten en Marianne aan de andere kant. Ze vertelt hele verhalen, die we voor een gedeelte begrijpen. Zij is 93, is nooit uit dit dorp geweest. Heeft veel mensen voorbij zien komen op de Via de la plata. Marianne laat haar foto's zien van de kleinkinderen. De vrouw vraagt verbaasd hoe oud we dan wel niet zijn? En wanneer dat duidelijk is voor haar, schudt ze haar hoofd. We drinken eerst iets met tapas, voor we douchen. Met "handen en voetenwerk" vragen we voor het eten vanavond. Dat mag vanaf 20.00 uur, gelukkig. Voor het eten drinken we een Cerveza op terras. Het roepen van een Uil wekt onze nieuwsgierigheid, maar we kunnen hem niet ontdekken. We eten binnen in de bar, het is er erg koud. We proberen de kachel op te stoken, maar het hout is op. Wanneer de waardin uit de keuken komt vragen we of er nog hout is. Si, si, en het wordt gehaald. Het Pelgrimsmenu smaakt ons erg goed maar het is te veel. Wanneer we zitten te eten komt de zoon ook in de bar helpen. Een jongeman van rond de 25 jaar. Hij heeft Nederland bezocht vorig jaar en kan redelijk Engels. Van hem horen we dat we om 9.00 uur kunnen ontbijten. Balé balé.
Het is volle maan en een mooie sterrenhemel als we teruglopen. Geen "vals licht".
Vandaag 22 kilometer en maximaal 14 graden. Valverde de Valdelacasa ligt op 800 meter hoogte.

Donderdag 21 maart.

Vanmorgen niet haasten om te vertrekken, 9.00 uur gaat de bar open voor ontbijt en we maken een korte wandeldag. De Oostenrijkse vrouw is om 8.00 uur vertrokken. Het is 10.00 uur als we echt op pad gaan, 2 graden, volop zon en de wind is weg. Vannacht was het -2. De smal geasfalteerde weg van de route loopt naar het volgende dorp, Valdelacasa. Om er te komen mogen we nog 200 meter klimmen over de 4 kilometer die we afleggen. Het uitzicht is over de vele ommuurde weilanden met hun grazers. Sommige ommuurde stukken land liggen klaar om in te zaaien en we zien een kleinschalige wijngaard. Om je heen kijkend lijkt het net of je teruggegaan bent in de tijd van Asterix en Obelisk, overal keien en muurtjes in het landschap. Iemand heeft zijn of haar schoenen achtergelaten op een steen met aanwijzing. Een Groene Specht vliegt op uit het gras de boom in. We zien de Gekraagde Roodstaart, veel Mussen, Pimpelmees, Putter en de Raaf. Natuurlijk wanneer het later wordt de Rode Wouw en Vale Gier.
Het dorp, Valdelacasa maakt een verlaten indruk. De enkele bewoners die we zien zijn pensionata's. Er is een man die gehakt hout in de achterbak van zijn auto laadt, het zou de Koploper kunnen zijn na een actiedag.
Na het verlaten van het dorp gaat de route over een niet geasfalteerde weg, heel goed te wandelen. Langs een afgraving, we horen een explosie en beseffen dat er weer iets weg is van de berg voor menselijk gebruik. Deze weg gaat verder over een plateau, soms een beetje omhoog, soms een beetje omlaag, maar steeds op een hoogte rond de 1000 meter. We krijgen het warm ook al is het 10 graden, de jassen gaan uit. Uit een waterpoel vliegen opeens enkele Witgatjes op, Boompiepers laten zich zien en horen. We zien veel vlinders, Koolwitje, Dagpauwoog, Blauwtje, Aurelia en we denken: Spaanse Pijpbloemvlinder.
We bereiken Fuenterroble de Salvatierra, een kleine plaats maar met een grote Aubergue. Totaal kunnen hier 65 mensen slapen maar in deze tijd van het jaar is er de kleine slaapkamer in gebruik, 18 bedden. Er zijn 3 vrijwilligers die hier zorgen voor de pelgrims. Kunstenaars maken ook gebruik van de Aubergue. Iedereen die wil mag hier slapen, meewerken of hobby uitvoeren. We zien de Oostenrijkse vrouw terug, zij blijft hier een week om te helpen. We krijgen een rondleiding van een Spaanse jongeman. Hij en zijn vrouw helpen 3 weken in deze plaats, daarna fietsen ze verder naar het zuiden en maken een oversteek naar Afrika om daar verder te reizen. Ze hebben al hun bezittingen verkocht en van de opbrengst hebben ze fietsen en andere benodigdheden gekocht voor hun reis. Wat een onderneming, Marianne doet het ze niet graag na. Zij moet denken aan het boek, geschreven door Frank van Rijn, "Fietsen door de Sahara".
In de huiskamer brandt een heerlijk houtvuur in de haard. De kamer is nu ingericht als huis-, eet- en ontvangstkamer. De grote eetzaal die in de zomer wordt gebruikt, is nu een soort opslagplaats. Het is er koud, hier staan de bezittingen van de fietsers, er liggen schilderijtjes te drogen, fruit opgeslagen en in een hoek liggen paardenleidsels en zadels.
In een "echte" schuur zien we paardenkarren, sommigen hebben herstelwerkzaamheden nodig. De karren, waarvan de zijkanten mooi zijn beschilderd worden deze zomer gebruikt om de Camino naar Lissabon te gaan maken.
Een aparte ruimte wordt gebruikt door een "inwonende" kunstenaar, er is zelfs een "kantelbed" tegen de muur gemaakt met gewichten. Wanneer hij even wil rusten en/of inspiratie op wil doen kan hij even gaan liggen. Hij is 6 maal de Camino mee geweest met paard en wagen.
Na al deze indrukken is het hoog nodig om de inwendige mens te voorzien van calorieën, we zoeken een eetgelegenheid, daarna een korte siësta. Na 17.30 uur kunnen we boodschappen halen voor de wandeldag morgen, daarvoor drinken we nog een Cerveza op een terras met picto's. Coral koopt wijn voor bij de maaltijd en wij nog aardbeien. De avondmaaltijd in de Aubergue is 20.00 uur, het wordt vast een Feestmaal.
Vandaag 11,5 kilometer, maximaal 14 graden, hoogste punt vandaag 1052 meter.