Een vorm van autisme

Maandag, dat betekende een werkdag voor jullie. Wij gingen een ommetje maken op de fiets, nadat de Franse mevrouw van het overnachtingsadres ons een stempel had gegeven. De temperatuur van 14 graden bij het vertrek en de beklimmingen zorgden er voor, dat we gelijk wakker waren. Na 7 kilometer zagen wij bij een brug twee IJsvogels! Een mooi plekje om vissen te vangen. Het landschap bleef glooiend met weilanden, akkers en boerderijen. Maar 37 km lang was er geen dorpje te zien. Pas in Castéra-Verduzan was er tijd en gelegenheid om onze dagelijkse choc (of is het shock) te nuttigen. En met de gedachte aan gisteravond werd voor de zekerheid macaroni en saus ingekocht.
In Mas-d'Auvignon stopten we na 50 km voor het middageten. De temperatuur was 27 graden. Bij St. Puy waren we een busje met bagage en coureurs tegengekomen. Zij gingen de andere kant op, richting Compostela. Zij vroegen of we wel de goede kant opgingen. Helaas voor ons wel. Maar .. vanochtend nog hadden we even staan dubben of we naar Compostela zouden gaan! Van Montesquiou was het nog maar 935 km. Het beeldje van St. Jacques is daar trouwens verdwenen. Nee, jullie moeten niet denken, dat .......
In de dorpen is ontzettend veel leegstand. De ouderen zijn daar niet gebleven. Gisteren nog brood gekocht bij een 70-plusser. Als hij met de winkel zou stoppen, was in zijn dorp ook niets meer.
In dit landelijke gebied kreeg onze voorfietser een hond aan zijn been, een terriër. Het ging net goed. Wel liet hij zelf even later mooi een kat schrikken! Maar hij zei, dat het voor zijn/haar eigen bestwil was, anders was het beestje vast doodgereden door een auto. Nou ja, zeg.
Een stevige klim bracht ons in Lectoure, een versterkte stad op een heuvel. En weer begrepen we heel goed, dat dit stadje altijd heel moeilijk in te nemen was geweest. Het was al een heel karwei om boven te komen. Het uitzicht was echter onbeschrijflijk mooi. Heel opvallend was een kastanjeboom met herfstblaadjes, kastanjes, nieuwe blaadjes en bloesem tegelijkertijd!
We kwamen nog een groep fietsers tegen. Kenny (net weer bij adem) vroeg waar hun bagage was: Ou est vos bagage? Een cyclist antwoordde: La Haut, dans voiture la! En hij lachte. Kenny lachte ook.
In Miradoux, onze beoogde plaats, was geen plaats, maar in St. Antoine vonden we een plek voor de nacht. We werden goed geholpen door een Nederlands paar. Ze verhuurden zelf kamers, maar ze zaten vol en dat vonden ze heel jammer, want anders waren wij hun eerste Nederlandse fietsers geweest. Nu kwamen we terecht bij een Engels paar. Very nice and friendly. De vrouw regelde zelfs een pelgrimsmenu bij een restaurant.
Het was al half 6 toen we aankwamen. We hadden hard EPO nodig, want het was een pittige dag geweest. Bij de vele beklimmingen gingen de gedachten soms weer met ons op de loop. We waren net autisten dachten we: ontbijt, soms reep, fietsen, chocomel, fietsen, eten, fietsen, cola, fietsen, onderkomen zoeken. Ook een manier om de dag door te komen. Gelukkig zagen we ook nog planten: Nagelkruid, Cyclaam, Brunel, Zilverschoon, Lisdodde, enz. Even vloog een Koninginnepage een stukje mee. Een andere schitterende vlinder was de Parelmoervlinder.
In het restaurant zaten we met 16 man/vrouw aan tafel. Allen pelgrims. Fransen, Oostenrijkers, Nederlanders. Sommigen te voet, anderen met de fiets. We hoorden leuke verhalen. Sommigen gingen voor het afleggen van de weg en anderen voor het prestige. En wij? Misschien iets van beiden.
Vandaag 88 km afgelegd, 12.5 km gemiddeld.