Knisperende bladeren en bosranden in herfsttinten

Voor het vertrek zagen we ineens "Maltezers" staan op het huis. Dat verklaarde de jagershutten van de vorige dag. Zij hebben hun werkterrein zeker verlegd.
Bij het vertrek was het slechts 6 graden. Erg koud en goed voor een rode neus. In het bos bleef het koud, want de zon kon er niet bij. De bladeren knisperden onder de wielen en langs de bosranden zagen we de bomen in herfsttinten.
We volgden de Urft (de tel kwijt) tot aan het meer. We vonden een bankje in de zon om fijn op te warmen. Hier was de grootste stuw van Europa. Deze Urftalsperre was al 100 jaar oud. Restauraties vonden plaats tussen 1995 en 1998.
Bij Rurberg reden we nog steeds in de zon, maar toen we later het bos uitkwamen, was het bewolkt. In het bos kregen we een lange klim voor de wielen, gevolgd door een steile afdaling op losse grond. Trouwens, 70% van de route was onverhard en dus wel autovrij. Waar kom je zoiets nog tegen? Toen we uit het bos kwamen, merkten we dat het flink waaide. En we hadden nog steeds koude tenen. Ondertussen hadden we ook weer fraaie planten gezien: Hop, Vingerhoedskruid en Ruwbladig Klokje. We kwamen twee bepakte dames tegen, verder alleen plaatselijk verkeer.
We gingen het Rurtal in en net voor Heinsbach op 47 km reden we door een bouwput van Landal. Dat werd dus klünen, ook voor de koploper.
Bij Aberden miste de koploper weer eens een bordje. Daarom kregen we een 6 km lange, zware klim te voor de wielen. Toen we bijna boven waren, meldde de koploper vrolijk dat we ook langs de Rur hadden kunnen blijven rijden. De leukerd. Wel hadden we mooi uitzicht op trainende kanoërs, die tegen de stroom in trachtten te komen. De koploper probeerde de stroming nog op de foto te zetten.
We kregen een mooie luchtshow van Rode Wouwen. Verder zagen we een aantal IJsvogels (tot vlak bij de Nederlandse grens, dus ...), Grote Gele Kwikstaarten, Staartmezen en veel Roodstaarten. Verder hoorden we veel gepiep in de bossen en op de meren dobberden diverse watervogels.
Op 74 km hielden we de colastop in Kreuzau. Volgens het boekje zaten we aan het einde van de Eifel, maar ... dat boekje had het wel vaker mis. Het was vandaag een iets meer glooiende route, nou ja, op die ene helling na dan.
We reden rechtstreeks naar het Stadthotel in Jülich. Je zou er jolig van worden, want we hadden er 100 km opzitten (gem. 14.8 km). Het laatste half uur miezerde het en even daarna regende het stevig, maar dat gaf niet, want toen waren we al binnen. Onder het hotel was een café met speciale bieren. In het café werd heerlijke Duitse rockmuziek gedraaid. Wout en Rinus zouden zich hier prima thuis hebben gevoeld. Wij ook, dus we bleven er maar gelijk eten.
Het was ondanks die misser in de route een mooie dag. Zo beleef je nog eens wat! En nu ... weekend voor jullie!!