De skihut?

Gisteravond vertelde de beheerder van het hotel dat in januari en februari veel wielrenners, waaronder ook Nederlanders in deze omgeving komen trainen. Wij snapten nu al waarom.
Om 07.00 uur scheen de zon, maar een uur later werd het mistig. Vanuit het vertrek moesten we onmiddellijk klimmen. Zo kwamen we boven de wolken uit en genoten van een schitterend uitzicht. Mooi was het zicht op Montserrat in de wolken. De top lag op 917 meter en we moesten al zweten als otters. Bij het dalen deden we een hesje aan vanwege de kou. Prima voor ons.
In Moià, na 18 kilometer, dronken we koffie en aten een croissantje. En dat deden we dus, geloof het of niet, in een skihut! Het terras was bekleed met ski's. Zouden ze sneeuw verwachten? In ieder geval stonden er al borden met waarschuwingen voor ijzel. Voor de zekerheid hadden de koeien bellen om.
De laatste drie kilometer voor Manresa reden we langs een drukke snelweg. We haalden de buitenwijken (43 kilometer) net voor een bui. Onder een afdak van een garage aten we staande ons brood. Na de rust moesten we dwars door het centrum en daarna kregen we een rotklim over de oude hoofdweg voor de kiezen. Een kilometer of twintig op en af tot Maians. 300 meter dalen en dan weer 200 meter omhoog. Uiteindelijk kwamen we op 1090 klimmeters. We zagen sterretjes op klaarlichte dag, ondanks dat we regelmatig stopten. Sant Salvador de Guardiola was wel een mooi vogelgebied. We zagen de Hop, grote groepen Bijeneters, Kneutjes, Putters, Vinken, Spreeuwen, alleen de roofvogels hadden een vrije dag. Vlinders waren volop aanwezig: Bruin Zandoogje, Distelvlinder en een zwarte vlinder met witte band, maar geen rood, ter grootte van een Atalanta. Wie weet de naam van deze vlinder? De rijke bermen leverden ons de Speerdistel, de Blauwe Distel, Kaardebol en Vijgebomen op. En daar was weer een wijngaard: Vin Grau. Bij Odena was de weg nat, was de klim toch nog ergens goed voor.
Om half 5 kwamen we na 75 kilometer (gemiddeld 13.9) aan bij Igualada. Maar om de jeugdherberg te bereiken moesten we nog 5 kilometer verder. We moesten drie keer vragen, maar met wat handen- en voetenwerk vonden we onze plaats van bestemming. Nu eerst een cerveza, een pelgrimsmenu en ... slapen.