Het dak gaat eraf!

De dag begon met een klim naar 1701 meter, de Puerta de Villarroyo. Hellingspercentages tot 8 % zorgden er voor dat we gelijk wakker waren. Het panorama was onbeschrijflijk mooi op dit hoogste punt (het dak) van de reis. De omgeving was rotsachtig en soms kwam er water uit het gesteente. Net als dat water daalden wij af naar de rivier. Daarna moesten wij "jammer genoeg" weer wel omhoog. We zagen veel Libellen en Sprinkhanen. Ook de Koningspage (WA-page )en de Koninginnepage (Maximapage) kregen we te zien. Het was maar goed dat Marianne "Vos" (We houden die bijnaam er nu maar in, André!) noodgedwongen zigzag omhoog ging, want er kropen veel Duizendpoten over de weg en het zou jammer zijn als die beestjes geplet werden.
Na 19 kilometer bereikten we Villarroya de los Pinares. In dit dorpje stonden de bakken met brood buiten. Wij gingen aan de koffie; de plaatselijke bevolking aan de drank. Tja, weekend. Het leek wel of het hele dorp hier aanwezig was. Hun Spaanse gekakel was voor ons niet te volgen.
De wind was nogal kil en zeker op hoogte was het koel, zodat we bij de afdalingen een jasje nodig hadden. We lunchten in Cedrillas (na 43 kilometer) op het kerkplein. We probeerden weer wat op te warmen, voor we verder gingen.
Het was inmiddels een echte hoogtestage geworden, want we moesten ook nog de Puerto de Cabigordo op en de top daarvan ligt op 1600 meter. Langs de route stonden rood-wit-gele staken. Die waren voor de sneeuwhoogtes en om te zien waar dan de weg was. Tegen de hellingen stonden houten hekwerken, een soort stutten om de sneeuw tegen te houden. Nee, dat was vandaag niet nodig.
Na de top daalden we in twee etappes van elk 400 meter. Alpengierzwaluwen en Rotszwaluwen waren hier heel erg op hun plaats. Maar ook de Zwarte Roodstaart, de Buizerd, de Lammergier, de Torenvalk, de Sperwer, de Bruine Kiekendief en de Blauwe Kiekendief waren ter plaatse. Verder weer veel Kneutjes, Putters en Sijsjes. Na de afdalingen was het weer stijgen geblazen tot 1240 meter en bereikten we Teruel. Toen hadden we 'm wel even zitten met die laatste 8 procentshelling. Eindeloos bleven de bochten elkaar opvolgen. Het hield maar niet op. De Koploper deed zijn bijnaam eer aan, want regelmatig was hij vooruit en zat dan even later op zijn gemakje op de vangrail te wachten. Hij kon dan gelijk de Zonnebloementeelt bewonderen.
We vonden het na 77 kilometer (13,4 gemiddeld) welletjes en bovendien moest Teruel een schitterende stad zijn om te bezoeken. De overnachtingsplaats werd een pensionata met nonnen en paters. Het inchecken ging nog gewoon met een typemachine en een boek. Niks geen PC. En de fietsen mochten we naast de rollators plaatsen. We konden er wel een stukje van de etappe van de Vuelta zien. Dat dan weer wel.
Niet veel later zaten we op een terras. De benen trilden nog na van de inspanning. Maar de Koploper bleef optimistisch, want na het bereiken van het dak van deze tocht, kon het toch alleen maar beter worden!