Mag het ietsje minder zijn!?

Om 08.20 uur waren we op weg en het was gelijk stoempen. Wat een gemene puist was die Puerto de las Palomas. Maar wat een geluk dat we gisteren niet nog verder waren gegaan. Het stijgen stopte pas op 1290 meter. Anderhalf uur klimmen met een gemiddelde van 8%. De top was in wolken gehuld. Iets lager hadden we wel een machtig uitzicht op olijfgaarden (zoals in Frankrijk de wijngaarden elkaar opvolgen) en een landschap getekend als een lappendeken. Opvallend waren de gevolgen van overvloedige regenval, die we zagen. Hele stukken aarde waren weggezakt en hier en daar waren de wortels van olijfbomen zichtbaar. Ze leken wat op pruiken.
In 15 minuten waren we beneden in Calorza. We dronken koffie op een tamelijk druk terras en we waren hier bijna gezellig blijven zitten!
Toch gingen we verder. Bij het oversteken kwamen we ruiters tegen. De voorhoofden van de paarden waren versierd. Andalusië staat natuurlijk bekend als paardengebied. Mooi. Minder mooi was het dat de dieren door de drukte nogal schichtig werden en op ons af kwamen. Oef!
We hadden 23 kilometer afgelegd en pas nu kwamen de Gieren tot leven. We verlieten het natuurgebied Sierra de Cazorla. Dat was een mooi wandelgebied. Je kon hier veel routes volgen en alles zag er netjes uit; veelal betaald (gezien de bordjes) met geld van Europa. Dus was het gebied ook een beetje van ons.
Op 48 kilometer aten we een broodje bij de ingang van de Bodega de Olivia. Er ontstonden gevechten tussen verschillende Mierenvolken om de laatste kruimels. We hadden hier een plekje in de schaduw en dat was niet vervelend, want het was drukkend warm geworden. In de vlakte was het zonnig en in het gebergte was het bewolkt.
In Jódar (volgens de kaart op 62 en volgens ons op 72 kilometer) was de pijp helemaal leeg. Het leek wel of die eerste klim ons al bijna de das had omgedaan. Het gemiddelde van 9.7 kilometer per uur sprak boekdelen. We zochten een hotel en het kon ons zelfs niet meer schelen hoe duur de kamer zou zijn.
Het bier smaakte meer dan goed. Zo kwamen we op een filosofische gedachte: Zou de route in tegengestelde richting ook zo zwaar zijn? Gelukkig stonden de fietsen al gestald, zodat we het niet hoefden uit te proberen. Gelukkig maar. Zelfs de Vale Gieren, de Boomkruipers, de Putters, de Hoppen en de Gekraagde Roodstaarten konden ons niet meer op fiets te krijgen.
We zochten vergeefs naar een restaurant. Dan zouden we iets bij een bar of een cafetarie moeten gaan eten. Maar gelukkig zagen we iemand met een pizzabrood lopen. Dat wilden wij ook en .... gevonden! We zetten er nog een kopje thee bij en alles was weer in orde.
Morgen gaan we maar eens rustig starten met de nieuwe week, net als het werkvolk, toch?!