Gebakken in olijfolie

Een beetje stram in de benen (Hé, hoe zou dat toch komen?) gingen we om 08.30 uur op pad. We volgden het fietspad langs Brem, Vijgen, Meidoorns, Meelbessen, Egelantiers en Rozenbottels.
Na 20 kilometer stopten we. We hoorden een vogel, die we niet thuis konden brengen. Jammer, maar gelijk een mooie gelegenheid om pauze te houden. Niet veel later moesten we over een hoge brug, die al gebouwd was in 1880. Dat was niet onze hobby, zeg maar.
Het landschap glooide mooi met vergezichten op witte dorpjes. We zagen de autoweg soms onder ons, dan weer boven ons. In de olijfgaarden werd gewerkt, alhoewel het daar eigenlijk te warm voor was. Al rijdend over bruggen, onder wegen, en langs meren kwamen we in Luque. Een verbouwd station diende als souvenirshop, maar je kon er ook koffie krijgen. Buiten liep een bus Japanners leeg en ... de shop liep vol.
De Koploper ging er soms zo spoorslags van door, dat Marianne het niet bij kon houden. Toch raakte zij het spoor niet bijster. De Koploper speelde spoorzoekertje.
We werden gepasseerd door verschillende ATB-ers. Ook de konijnen wilden kijken wie sneller was. Zij, dus.
Het was ondertussen heel warm geworden, tot wel 34 graden. Als de olijfolie al klaar zou zijn, had men ons kunnen bakken! Maar of dat smakelijk was geweest?
Het aantal vlinders viel erg tegen, maar in dit gedeelte stonden wel erg weinig bloeiende planten in de berm. Vogels zagen we wel. We genoten van prachtige Kuifleeuweriken, Torenvalken, Bijeneters, Turkse Tortels, Waterhoentjes, Zomertortels en Putters. Verder nog veel klein grut, waaronder een zwart vogeltje, kleiner dan een Merel, maar die moet nog opgezocht worden.
Het was jammer dat we het fietspad moesten verlaten. Net voor het sluiten van de winkels konden we nog brood en yoghurt kopen in het plaatsje Doña Mencia. We aten in een parkje enigszins gepest door vliegen. De scholen kwamen uit om 2 uur. En daarna werd het stiller. Siësta.
Het laatste omhooglopende gedeelte kwamen we haast niet door. Eigenlijk was het na 3 uur niet meer te doen. Was het te warm (dit gebied heet niet voor niets de bakoven van Spanje), of had de vermoeidheid toegeslagen? Moeten we een nieuwe strategie bedenken? Wat het ook mocht zijn, we zochten hier, na 77 kilometer (gemiddeld 14.5 km met 509 hoogtemeters), in Castro del Río een hostel. Dat kostte enige moeite, want het lag op een afgelegen plek. En toen maar eens goed douchen en uitrusten.
Later zochten we vergeefs naar een bakker. Het enige dat we nog konden kopen was sap en wat fruit. Het was trouwens moeilijk om zelfs maar een winkel te vinden. Soms werd gewoon vanuit een garage wat etenswaren te koop aangeboden.
Er waren hier weinig eetgelegenheden, maar we vonden er één. Helaas ging de keuken pas om 21.00 uur open. Omdat we moesten wachten werd als tijdverdrijf de tv buiten gezet. Ach, in ieder geval konden onze benen rusten. Met een nog lege maag namen we niet te veel alcohol, anders konden we wel eens heel jolig worden. Buiten werden feesttenten opgebouwd. Vervolgens werden de boxen getest. De bassen dreunden door heel ons lijf. Morgen wordt het feest. Het lijkt Alcaraz wel! Waren wij even blij dat ons hostel zo afgelegen lag! En morgen ..... wegwezen!